Magdalena Kmiecik - artystka sztuk wizualnych, głównymi dziedzinami Jej wypowiedzi artystycznych są malarstwo, fotografia i performance.
- 2015 r. - Dyplom z Malarstwa na Wydziale Sztuki AJD w Częstochowie.
- 1979 r. – Dyplom na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Częstochowskiej. Jest członkiem ZPAP okręgu Katowice i Jurajskiego Fotoklubu. Należy do Międzynarodowej Grupy Twórców ATINA. Bierze udział w zbiorowych i indywidualnych wystawach malarstwa, fotografii, uczestniczy w plenerach oraz otwartych akcjach społecznych promujących sztukę. Tworzy inspirując się zmiennością zjawisk natury i zdarzeń zachodzących we współczesnym świecie. W prezentacjach performance art., m.in. „Nie terroryzmowi” (2016) i „Nie! Podległa” (2018), podejmuje tematy zagrożeń i największych plag cywilizacyjnych - przemocy, arogancji , brutalności i agresji w społeczeństwach. Wypowiada się także przeciw zagrożeniom ekologicznym. Prace Artystki znalazły się na wystawie „Stop! Smog!” w Europarlamencie w Brukseli, w 2019 r.
Słowo od Artystki:
„-Człowiek najmniej jest sobą, gdy mówi we własnym imieniu. Daj mu maskę, a
powie Ci prawdę.” Oskar Wilde
Odbijamy się w różnych przestrzeniach, w
których ukazuje się nam drugie „ja”, często zdeformowane, niewyraźne,
przybierające różne formy graficzno-plastyczne. Maska pozwala nam w magiczny
sposób przesunąć granice naszych słabości, ukrycie się, bezpieczną izolację.
Nakładanie maski jest czymś specyficznie ludzkim. Człowiek próbuje w ten sposób
rozszerzyć granice swego istnienia, sięgnąć w inny świat, wyrosnąć ponad siebie.
Maski są projekcjami naszych lęków ale i naszych ambicji, projekcjami życia
duchowego i emocjonalnego, których spektrum sięga od zwierzęcości po boskość.
Czasami warto przystanąć i spojrzeć w głąb siebie, aby zauważyć swoje
odbicie.
Osoba, która zakłada maskę, by sprostać oczekiwaniom środowiska
społecznego, sama zostaje zwrotnie ukonstytuowana przez sam fakt poddania się
przymusowi asymilacji względem zastanych warunków społecznych i kulturowych.
Maska daje ochronę przed odrzuceniem, ale jednocześnie tłumi indywidualność i
ogranicza rozwój osobowości. Prowadzi do konformizmu i hipokryzji.
Maski w
moim projekcie to kreacja nowych, wysublimowanych form przedmiotów zastanych w
otaczającej rzeczywistości. To wizualna gra, nakładanie „maski” na
rzeczywistość. Tworzę surrealistyczne obrazy zamknięte w anatomicznym zarysie
twarzy.
